Niezwykłe doświadczenia

... Nasza przygoda zaczęła się od Ubera, którym mieliśmy dotrzeć z Rio do São Paulo. Już po paru kilometrach stało się jasne, że nasz kierowca ma poważne problemy ze swoim starym gruchotem. Trudno było mu się rozpędzić do więcej niż 80 km/h, a podróż, która normalnie powinna trwać około czterech godzin, ciągnęła się bez końca. Do tego wszystkiego kierowca zatankował za mało paliwa i po niedługim czasie zatrzymał się na stacji, ale dolał tylko 10 litrów. Oczywiście zaraz potem musieliśmy znów zjechać na stację. Po tym drugim przystanku na tankowanie straciłam cierpliwość i po raz pierwszy zadzwoniłam do Serwisu HON Circle Lufthansy. Martwiłam się, że dotrzemy na lotnisko później niż na godzinę przed wylotem, a musieliśmy jeszcze nadać bagaż.

Telefon odebrała pani z infolinii w kanadyjskim Peterborough. I to właśnie ona nas uratowała. Natychmiast zajęła się naszą sprawą, utrzymując z nami stały kontakt i koordynując wszystko na bieżąco. W tej sytuacji jej przyjazne nastawienie i spokój były na wagę złota. Ale u nas chaos stale narastał.

Po trzecim przystanku na tankowanie, który kosztował nas jeszcze więcej czasu, pani zaczęła dzwonić do mnie co 30 minut, dopytując o sytuację. Była niezwykle pomocna i pozostawała w ciągłym kontakcie z personelem naziemnym w São Paulo. Jednak najgorsze było dopiero przed nami. W następnym punkcie poboru opłat nasz kierowca prześlizgnął się za ciężarówką i ruszył za nami radiowóz na sygnale. Ledwie mogliśmy uwierzyć, że to się naprawdę dzieje.

I to jeszcze nie wszystko. Po chwili nasz kierowca gwałtownie zahamował, bo bardzo źle się poczuł. Ku naszemu przerażeniu zwymiotował na poboczu. Byłam wtedy naprawdę zszokowana. Pani przy telefonie również zaniemówiła, gdy zdałam jej relację. Była wstrząśnięta tą eskalacją zdarzeń tak samo, jak my.

Czas uciekał i byliśmy pod coraz większą presją, bo nasz lot w pierwszej klasie był nagrodą za mile. Gdybyśmy na niego nie zdążyli, moglibyśmy zmienić go tylko na tę samą klasę taryfową, a na początku stycznia po prostu nie można było znaleźć żadnych innych lotów za mile. Musielibyśmy wyłożyć z własnej kieszeni 10 tysięcy dolarów od osoby, żeby dotrzeć do domu.

Dzięki pracownicy infolinii, która wszystko nam załatwiła, w końcu dostaliśmy się na lotnisko. Byliśmy zupełnie wyczerpani i odchodziliśmy od zmysłów, a do wylotu zostało już tylko pół godziny. W terminalu czekał na nas już personel naziemny z gotowymi kartami pokładowymi i przywieszkami bagażowymi, żeby przeprowadzić nas przez wszystkie kontrole. To wyglądało jak scena z filmu. Weszliśmy na pokład jako ostatni, po chwili dostaliśmy po kieliszku szampana, a zaraz później zamknęły się za nami drzwi. Udało się.

Bez Serwisu HON Circle Lufthansy, a zwłaszcza pani, która nam pomogła, na pewno nie zdążylibyśmy na lot. Jej troska i niestrudzona pomoc nie tylko uratowały nasz wyjazd, lecz także oszczędziły nam niespodziewanych kosztów, na które ledwie nas było stać. Dziękujemy, Lufthanso. I ogromne dzięki dla pani z infolinii, która niesamowicie pomogła nam w tej awaryjnej sytuacji. Od tej pory za każdym razem, gdy rozmawiam z nią przez telefon, obie wspominamy to zdarzenie. Bardzo się cieszę, że należę do tego specjalnego, ekskluzywnego programu”.

... Po dziś dzień chętnie wspominam to doświadczenie, które sprawiło, że jestem bardzo lojalnym klientem Swiss. Niestety nie zrobiłem żadnych zdjęć, ale czasem chyba lepiej być po prostu obecnym i rozkoszować się chwilą”.

... Jednak parę dni później wydarzyło się coś niesłychanego: w moim profilu Miles & More nagle pojawił się napis „status HON Circle”. Nie mogłam w to uwierzyć. Po pewnym czasie do mojej firmy przyjechała delegacja z oddziału Lufthansy w Linzu, która oficjalnie nadała mi status HON Circle jako jednej z pierwszych osób w Austrii. Patrząc wstecz na wszystkie loty, jakie odbyłam przez lata, to właśnie ten moment wyróżnia się jako naprawdę wyjątkowe przeżycie”.

... Gdy schowałam bagaż podręczny i usiadłam (na ostatnim wolnym miejscu), osoba obok mnie nachyliła się i zadała szeptem pytanie, które idealnie oddało istotę sytuacji: „Jaki trzeba mieć status, żeby zatrzymać pełnego pasażerów i gotowego do startu Boeinga 747 na ponad 15 minut?”

Jeszcze raz dziękuję za te podróż. I za nocny wiatr w plecy :-)”

... Potem musieliśmy bardzo długo czekać. Kapitan wyjaśnił, że musiał uzyskać zezwolenie na lot od Tuluzy, bo pas startowy nie był dopuszczony do użytku dla Airbusa 330. Potrwało to ponad 2,5 godziny i w rezultacie nie polecieliśmy do Miami, tylko wróciliśmy do Zurychu, bo załoga przekroczyła limit czasu pracy. Podsumowując, byliśmy w drodze od 9:50 do 23:00. W drodze rekompensaty nikt z pasażerów nie musiał płacić za bilety.

Dwa dni później bez żadnych przygód poleciałam do Miami trasą północną”.

... Jeszcze raz poprosiłem o to samo, ale znów mi się nie udało. Godzinę później niewysoki starszy pan klepnął mnie w ramię i wręczył mi ginger ale z następującymi słowami: «Gdy podróżuję z żoną, nie mogę pić whisky. Ginger ale wygląda podobnie. Co drugie ginger ale to whisky :-). Na zdrowie, tylko nikomu ani słowa». Kto by pomyślał: to naprawdę był on!”